حرف دل

هوا بس ناجوانمردانه دلگیر است و من بر آن شدم که در این غروب دلگیر با مساعدت قلم وتکه کاغذی که در دست دارم پرسه ای در دنیای تنهایی خویش زنم.

و بر این سان میخواهم بنویسم اما نگارش برایم بسی سخت است ...

و از آن سخت تر باور حقایقی است که باید به درازای یک جاده با انان پنجه در پنجه کنم.

اما با هر مغوله ای که هست باز هم قلم را به یاری حرفهای خویش می طلبم و با رقص آن بر یدی های کاغذ چند سطری را برای تسکین لحظه های دلتنگی خود خواهم نوشت

و آنها را تقدیم خواهم کرد به ساکنان وادی دل...

تقدیم به همه کسانی که از زندگی جز کوله باری از ارزو چیزی ره توشه سفر ندارند... تقدیم به همه کسانی که در بیغوله  زندگی اسیر بازیچه های سرنوشتند...

تقدیم به همه کسانی که قلبهایشان در گذر از جاده های نا هموار زندگی نا خواسته شکسته است...

تقدیم به همه کسانی که از زندگی جز رنج چیزی ندیده اند ,اما دلهایی پاک و ضمیمه ای بی الایش دارند...

تقدیم به همه کسانی که پرواز را می فهمند ولی دنیای بی رحم بال پروازشان را شکست و قدرت پرواز و فریاد را از آنها گرفته است...

تقدیم به همه کسانی که اکنون هم چون من گوشه ای را با خود خلوت کرده اند و حرفهای دلشان را برتن سفید کاغذ می نویسند...

باشد که در روزگاران نامده دیدگانی بسیار نظاره گر حرفهای تنهایی این حقیر باشند و خلاصه این قلب شکسته بسته خویش را,

این یادگار را تا زمانی یا زمان هایی از روزگار,تقدیم می دارم به تمام عاشقان و سوته دلان دنیای بی رحم...